Ο Ηρόδοτος γράφει μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία περί κάποιων
παράξενων και μεγάλων μυρμηγκιών, στην περιοχή της Ασίας, τα οποία έχουν την
ιδιοτυπία να μαζεύουν ψήγματα χρυσού και να τα χρησιμοποιούν στο κτίσιμο της
φωλιάς τους. Πώς και πού θα χρησιμεύσει επί του παρόντος άρθρου αυτή η ιστορία
θα το διαπιστώσετε στις επόμενες σειρές.
Γράφει ο Ηρόδοτος: «… Εκτός αυτών υπάρχουν άνθρωποι άλλης
φυλής. Αυτοί οι άνθρωποι κατοικούν βόρεια όλων των υπολοίπων Ινδιάνων και
ακολουθούν σχεδόν τον ίδιο τρόπο ζωής όπως οι Βακτριανοί. Είναι οι πιο
φιλοπόλεμοι από τις άλλες φυλές και από αυτούς στέλνονται άνδρες για την
προμήθεια χρυσού. Γιατί είναι σ’ αυτό το μέρος της Ινδίας που βρίσκεται η
αμμώδης έρημος. Εδώ σ’ αυτή την έρημο ζουν μεγάλα μυρμήγκια, λίγο μικρότερα από
τα σκυλιά αλλά μεγαλύτερα από τις αλεπούδες. Αυτά τα
μυρμήγκια κατασκευάζουν
τις φωλιές τους υπόγεια όπως και τα ελληνικά μυρμήγκια και προς το σχήμα
μοιάζουν πολύ. Πετούν έξω το χώμα καθώς σκάβουν. Η άμμος την οποία πετούν είναι
γεμάτη χρυσό. Όταν οι Ινδιάνοι πηγαίνουν στην έρημο να μαζέψουν αυτή την άμμο
παίρνουν μαζί τους τρεις καμήλες. Όταν οι Ινδιάνοι είναι έτοιμοι ξεκινούν προς
ανεύρεση του χρυσού υπολογίζοντας τον χρόνο ούτως ώστε να τον μαζεύουν κατά την
θερμότερη ώρα της ημέρας όταν τα μυρμήγκια κρύβονται για να προφυλαχθούν από
την ζέστη. Κατά το απόγευμα το κρύο μεγαλώνει και το βράδυ είναι δυνατό. Όταν
οι Ινδιάνοι φτάσουν στο μέρος που είναι ο χρυσός γεμίζουν τους σάκους τους με
την χρυσή άμμο και φεύγουν γρήγορα, αλλά τα μυρμήγκια τους ακολουθούν. Αυτός
κατά τους Πέρσες είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ινδιάνοι μαζεύουν τον χρυσό
τους. Ορισμένοι σκάβουν την γη για να βρουν χρυσό, αλλά είναι πολύ λιγότερο το
χρυσό αυτό από ότι με εκείνο που κλέβουν από τα μυρμήγκια….». αυτός είναι ο
περιβόητος «χρυσομέρμηγκας» του Ηροδότου.
Η σχέση με το θέμα μας; Θα πάμε πάλι στην Ενριετα Μερτζ και
στην αφήγηση της ίδιας για μία περιοχή των Άνδεων. Λέει λοιπόν: «…Το 1940
διέσχισα τις Άνδεις πεζή επί πέντε ημέρες. Κατέβηκα την ανατολική πλευρά και
συνέχισα μέσω των μικρών παραποτάμων που οδηγούν στην Aguayatia και Ugayali.
Τότε είδα και εγώ η ίδια πως οι Ινδιάνοι καταστρέφουν τις φωλιές των μυρμηγκιών
και συλλέγουν το χρυσό…»
Papallacta, ανατολικά του Quito στο Εκουαδόρ-Pikilaqua ή
καμιά φορά γραμμένο ως Pikillacta, πόλη ανατολικά του Cuzco στο Περού. Και οι
δύο γραφές ορίσθηκαν από διαφορετικά άτομα και σε διαφορετικές εποχές κατά τον
16ο και 17ο αιώνα, αλλά και οι δύο αποτελούν την μία και αυτή λέξη με το ίδιο
νόημα. Στο Cuzco μεταφράστηκε σαν «το σπίτι με τον μικρό ψύλλο». Επί της
ανατολικής πλευράς της οροσειράς των Άνδεων από την Κολομβία στην Βολιβία
χιλιάδες παραπόταμοι του Αμαζονίου παρασύρουν από τα βουνά κομμάτια χρυσού από
τα πλούσια σε αυτά τα κοιτάσματα βουνά. Οι Ινδιάνοι μαζεύουν τον χρυσό σήμερα
από τους παραπόταμους αυτούς από το Napo και τις άνω εκτάσεις του
Ucayaivilcambaba, Urumba- και την Madre De Dios. Στην ίδια αυτή περιοχή κατά
μήκος των όχθων των ρυακιών αυτών τερμίτες κτίζουν τις φωλιές τους μερικές από
τις οποίες το ύψος τους φτάνει το ένα μέτρο και περισσότερο. Οι φωλιές αυτές
περιέχουν ψήγματα χρυσού από τα οποία προσελκύονται οι τερμίτες και τα οποία
χρησιμοποιούν για να κτίσουν τις φωλιές τους. Οι Ινδιάνοι καταστρέφουν τις
φωλιές και μαζεύουν τον χρυσό.
Ο Clements Marcham μεταφράζοντας παλιά ημερολόγια από το
1540 παρατηρεί γι’ αυτή την περιοχή κατά μήκος των ανατολικών πλευρών των
Άνδεων: « …Εδώ, στους πρόποδες ενός λόφου οι ιθαγενείς συλλέγουν μεγάλη
ποσότητα χρυσού και ο χρυσός αυτός είναι όλος σε σπυριά και σβώλους αρκετού
μεγέθους…». Ο Βunbury στην « Ιστορία της Αρχαίας Γεωγραφίας» λέει σε ένα
σημείωμα σχετικά με την ιστορία των «χρυσομέρμηγκων» του Ηροδότου ότι αφού οι
Ινδίες είναι γεμάτες με ελέφαντες γιατί ο μεγάλος αυτός ιστορικός δεν κάνει
καμία αναφορά έπ’ αυτών; Όταν βλέπουμε στους σύγχρονούς του ιστορικούς
συγγραφείς τόσες αναφορές για τα ζώα αυτά; Και ούτε για το ελεφαντοστού ούτε
και για τους άλλους πολύτιμους λίθους κάνει λόγο που υπάρχουν σε αφθονία στην
Ινδία; Αλλά μόνο για την αφθονία του χρυσού και του βαμβακιού κάνει λόγο;!!! Ο
Βunbury συμπεραίνει ότι έγινε φανερή σύγχυση της ιστορίας αυτής με άλλη.
Πιθανότερη υπόθεση είναι αυτή του καθηγητή Wilson ότι δηλ. η ιστορία προέρχεται
από τις συνθήκες συλλογής χρυσού στην κοιλάδα του Θιβέτ το οποίο είναι κοινώς
γνωστό ως «χρυσομύρμηξ» - Ricilacta. Αλλά η λέξη αυτή είναι αρχαία ελληνική και
μεταφράζεται σαν «χρυσομύρμηξ».
Εδώ στην ανατολική πλευρά των Άνδεων έχουμε δύο πόλεις
Papallacta, Pikilaqua/ Pikillacta, οι οποίες συνδυάζουν το νόημα σαν « οικία
των ψύλλων», μ’ άλλα λόγια, γίνεται λόγος για την φωλιά των τερμιτών που
υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα σ’ ολόκληρη την περιοχή. Η τοποθέτηση του Ηροδότου
στην Ασία και η αναφορά στους Ινδιάνους έχει σχέση αφού παρατηρούμε ότι και οι
δύο λέξεις υπάρχουν στην Νότια Αμερική, όπως από αρχαία κείμενα έχει
αποδειχθεί. Η μία ανατολικά του Quito και η άλλη ανατολικά του Cuzco. Η λέξη
που μεταφράζεται σαν «το μυρμήγκι που μεταφέρει χρυσό» δεν μπορούσε σαφώς να
μεταφερθεί στην περιοχή από τους κατακτητές Ισπανούς οι οποίοι φωνητικά το
παρέλαβαν από τους Quetchua( Κετσούα) Ινδιάνους της Νοτίου Αμερικής, και του
έδωσαν το ίδιο νόημα μ’ αυτό που έδωσαν οι Έλληνες!!! Η μόνη πιθανότητα είναι
ότι οι Έλληνες ήταν αυτοί που είχαν από την απώτατη αρχαιότητα επισκεφθεί την
Αμερικανική ήπειρο και άφησαν εκεί πέρα από τα ίχνη του πολιτισμού που τους
κληρονόμησαν και τα ονόματα, τις λέξεις με τα νοήματα που σήμερα ακόμη
χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των περιοχών.
Εφύρα, Φαίδρα, Θέτις, Ιππόλυτος, Παπαμαρίμπο, Παρά, Σολιμόες,
Αμαζόνες, Παπαλάκτα, Κολχικοί, Άρης όλα είναι ονόματα κοινά στους Μυκηναϊκούς
χρόνους της Ανατολικής Μεσογείου και όλα τα συναντούμε εδώ ακόμη και σήμερα,
κατά μήκος της ακτής και στο εσωτερικό της Νοτίου Αμερικής.
kapodistria-httpsxolianewsblogspotcom.blogspot.gr
