Το γράμμα «Ε» βρισκότανε ανάμεσα στις προτάσεις «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέ άγαν» οι οποίες περικλείονταν σε ένα αμβλυγώνιο ισοσκελές τρίγωνο το οποίο αντίκριζαν όλοι οι επισκέπτες του Μαντείου.
Όταν τελικά κατάφερε να εντοπίσει και να μελετήσει το έργο, απογοητεύτηκε καθώς θεώρησε πως οι ερμηνείες του «Ε» πού παρέδιδε ο Πλούταρχος ήταν τουλάχιστον φτωχές ή άστοχες (μετά κατάλαβε πως ήταν «εν μέρει» όλες σωστές αλλά «εν μέρει»!)
Οπότε αποφασίζει ο ίδιος να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην μελέτη του συνόλου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ώστε να διερευνήσει εάν κάποιο άλλο αρχαίο έργο περιείχε περισσότερες πληροφορίες – ερμηνείες για το περίφημο πια «Έψιλον».
Αυτή η προσπάθεια κράτησε περίπου 10 ολόκληρα χρόνια, όταν έφτασε πια να μελετήσει και τα κείμενα του αρχαίου φιλόσοφου Αριστοτέλη και συγκεκριμένα το πιο δύστροπο από αυτά, το «Οργάνων όργανον», δηλαδή το σύγγραμμα του Αριστοτέλη περί .. «Λογικής».
Το 1969 με 1970 λοιπόν, πάει στην Εθνική βιβλιοθήκη και αρχίζει την μελέτη του τότε τουλάχιστον δυσεύρετου βιβλίου, σύντομα καταλαβαίνει πως το «Οργάνων όργανον» δεν διαβάζετε απλά σε μια βιβλιοθήκη – οπότε ξεκινά επαφές με το Βρετανικό συμβούλιο για να του δοθεί ένα αντίγραφο από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (θυμηθείτε το TLG ακόμα δεν υπάρχει όπως επίσης και οι «προσωπικοί Η/Υ») πράγμα που ύστερα από πολύ κόπο, καταφέρνει!
Από το 1970 λοιπόν και για τα επόμενα 4 και πλέον χρόνια, ο Λευκοφρύδης αρχίζει μια συστηματική ή καλύτερα εξαντλητική μελέτη αυτού του βιβλίου (15 φορές ανάγνωση, μετάφραση λέξη προς λέξη, γραμμή προς γραμμή, παράγραφο προς παράγραφο, σελίδα προς σελίδα..) ώστε τελικά να καταφέρει να το μεταφράσει για πρώτη φορά στην Νεοελληνική γλώσσα όπως ισχυρίζεται.
Το «Οργάνων όργανον» όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ήταν ένα δύσκολο βιβλίο, βλέπετε ανά 10 με 15 στοίχους ο Αριστοτέλης φαίνεται πως τοποθετούσε ορισμένες προτάσεις που δεν είχαν νόημα. Οι φιλόλογοι θεωρούν ότι επρόκειτο για διαλείψεις λόγο γήρατος ή εξυπηρετούσαν διδακτικούς σκοπούς προς τους μαθητές του φιλόσοφου -για τον Λευκοφρύδη αυτές ακριβώς οι προτάσεις λόγο τις συχνής τους επανάληψης (10 – 15 στοίχους την φορά) υποδείκνυαν την ύπαρξη κάποιου μυστικού κώδικα που ηθελημένα είχε τοποθετήσει στο έργο αυτό ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος!
Αυτή η ιδέα του Λευκοφρύδη, μετατράπηκε σταδιακά σε «μανία» και για αυτό αφιέρωσε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην μελέτη και αποκρυπτογράφηση αυτού του έργου ή κώδικα όπως ο ίδιος πλέον πίστευε, ξεχνώντας πια την ερμηνεία του «Έψιλον εν Δελφοίς» από την οποία είχαν όλα ξεκινήσει μια δεκαετία πρωτύτερα -στο τέλος βέβαια, ο συγγραφέας δίδει και την δικιά του πια ερμηνεία αυτού του συμβόλου όπως προκύπτει από την υποτιθέμενη αποκωδικοποίηση του Αριστοτέλη.
Η αποκωδικοποίηση βασίζεται σε ένα πολύπλοκο και αμφίβολο αμάλγαμα διαφόρων μεθόδων, άλλοτε ερμηνεία του αυθεντικού κειμένου, άλλοτε αναδιάταξη των λέξεων, απαρίθμηση τους, σχεδιασμούς επί χάρτου (κυριολεκτικά), εφαρμογή μαθηματικών κανόνων που θεωρεί ότι δίδει ο Αριστοτέλης, ελεύθερη ερμηνεία συμβόλων της Γραμμικής, ερμηνεία χιαστή, λογικούς πρωτότυπους συνειρμούς όπου δεν μπορεί να συνεχίσει, αλληγορία (με βάση τις μεθόδους του Ντένικεν) κ.α.
Ο γνωστός από την υπόθεση των Έψιλον Γκίολβας ισχυριζόταν όσο ζούσε, πως γνώριζε τον Λευκοφρύδη. Έλεγε πως ο τελευταίος ήταν δικηγόρος των "Έψιλον" και πως ότι έγραψε στο «Στα-Γύρο» ήταν ουσιαστικά γνώση των "Έψιλον".
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν κινήθηκε ο Λευκοφρύδης. Μελέτησε, πίστεψε, ενθουσιάστηκε, οργάνωσε εκδηλώσεις για τις «ανακαλύψεις» του και στο κλίμα εκείνης της εποχής (Ντένικεν, ΑΤΙΑ, Θεωρεία των Αρχαίων Κοσμοναυτών..) βρήκε ακροατήριο και μια μικρή αναγνώριση, καταχώρησε τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του (δίνονται τα 163/18-3-1977 Ε.Β.Ε. και 184/24-3-1977 *Ε.Β.Ε.) και πικράθηκε λίγο αφού τα ΜΜΕ της εποχής τον ειρωνεύτηκαν..
Στο τέλος .. έσβησε άδοξα - αλλά ο Χρόνος εκτίμησε τον κόπο (16 χρόνια αδιάκοπης μελέτης!) αυτού το μοναχικού ανθρώπου, έτσι σήμερα όλοι μιλούν για αυτόν και τον θυμούνται.
(ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ http://e-rodios.blogspot.gr)
Από το βιβλίο ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΕΛΙΔΑ 202 ΚΑΙ Η ΣΕΛΙΔΑ 188
